“Yetişkin bir insan, ölü bir çocuk değil, yaşamayı başarmış bir çocuktur.”
Ursula Le Guin (Kadınlar, Rüyalar, Ejderhalar)
TANRI hanım süslenirken pek sakardı bu sabah: Hayal pudrası ile kaplandı İstanbul. Boğaz’ın üzerinde makyaj çekmecesi kokan bir sis. Böylece her şey daha berrak olarak ortada: Hepimiz azalarak büyüyoruz bir bakıma. Çocukluk organlarımız sürükleniyor hepimizin paçalarından.
Bu yüzden anlatırsın yeni sevgiline gülerek çocukken neleri ne zannettiğini:
“Göbek deliğinin bir tek bende ve bizim ailede olduğunu zannederdim, biliyor musun?”
Son bir hamle, ha? Ne zaman geri dönsen yakalayamadığın, hiçbir zaman yeterince hızlı geri dönüp göremediğin “kayıp şeylerinle” son bir bağlantı kurma girişimi. Ne dersin? İki insanın birbirine denk gelmesini en çok istedikleri şeyler kaybettikleridir aslında. Ne diyorsun? Düşün bakalım biraz. Kayıplarımızın yasını beraber tutabilmek için uyuruz bir insanla.
ŞEFKAT İNADI
İki insan gövdesinin bitiştiği yerdeki nemli buğu; uyurken burundan içeri sızan o küçük, ılık buluttur şefkat. O küçücük bulut için bu kadar inat. Bir kere daha, bir kere daha… Umut değil. Ah keşke! Nerdeee? O küçükkenki bir şey. Sonrası sırf inat. Çünkü iyinin kötüyü yenemeyeceğini anlamaktan daha berbat bir şey varsa o da ne iyinin ne de kötünün olduğunu öğrenmek. Onu öğrendikten sonraki bulanıklık içinde bir inat. Biri ile bitişme inadı hayat. Bir son daha olmasın diye tutunmak, daha sıkı tutunmak. Artık korkuyor olmaktan utanmamak. Sanıldığından daha kifayetsiz, kudretsiz, kıblesiz bir şey esasında yaşlanmak.
ROMANTİK KOMEDİ CESARETİ
Yeterince sevilmediğini düşünüyorsun ha, ne dersin? Kusura bakma dostum, pek bayat! Zira hepimizde aynı illet. Sen yeterince sevebiliyor musun? Hey güldürme beni! Senin için de bir sona hazırlanmakla, o gün için silahlanmakla geçiyor hayat. Teslim oldun mu? Kalbinin dizleri boşaldı mı bir başka gövdenin eşiğinde? Kalbinin saçlarını yola yola taramadan dönüp durdun mu bir başkasının hayatının kucağında? Ha, ne dersin ahbap? En kötüsünden bir romantik komedi filmindeki kadar cesaret yok sende! Fakat en sıkı Japon filmindeki kadar korku mukabilinde.
HAYAT İÇİN TEHLİKE
Kimse yeterince güvenli değil, değil mi? Birinin hayatında, başka bir hayat seçeneğine tutunmadan, eller havada yani, durabilecek kadar… Emniyetli değil, değil mi? Ama her şeyin başı tehlike. Düşünsene bir çocuk yapabilmek için ne çok serüven yaşar iki gövde. Hayatın doğduğu yer orada, o güvensizlikte, emniyetsizlikte. Bırakmayacaksan ellerini, bir hayat veremeden kuruyacak kolların. Tuhaf bir denge!
AYAKLARINA YETİŞEMEYENLER
Çocuklar, çok küçük olan modelleri bilhassa, nasıl koşar dikkatle bak. Başları ve karınları önde ve asla geriye bakmayarak. Ağırlık merkezlerine meydan okur gövdeleri, hızları inatlaşır ayaklarıyla. Şimdi sen nasıl yürüdüğüne bak. Ayaklarına bile yetişemiyor kalbin. Doğru mu, değil mi? Doğru mu değil mi, bir daha soruyorum. Hadi yeter bu kadar söz kalabalığı. Anladın ne dediğimi. Bak kendine, nasıl bir çocuksun sen. Yeterince hızlı dönebilirsen geri, bir anda, hop diye zıplayarak, görebilirsin paçalarından sarkan çocukluk organlarını. Düşün bakalım doğru olur mu, hiç olur mu onlar olmadan yaşamak?
Ya da yoksa… Dur bakayım sen! Yoksa birbirimizin kuyruğundan sürüklenen çocukluk şeylerimizi, canlı yerlerimizi görsün diye mi buluyoruz sevmek için birini. Biz hiç yeterince hızlı dönüp bakamayız arkamıza belki de. Kayıp şeylerimizi bir başkası mı görebilir ancak? Ve sonra bakıp yüzümüze, gözlerini açarak şöyle der belki:
“Hayır, hayır! Hâlâ orada duruyor. Merak etme. Tutuyorum ben senin çocuğunu, korkma düşmüyor!”
