Geçtiğimiz haftanın en trajik olaylarından biriydi. Bir kadın kendisini sistematik olarak taciz eden bir adamı önce av tüfeğiyle vurdu, sonra kellesini koparıp köy meydanına fırlattı. Bunu yaparken orada bulunan topluluk tarafından incitilen izzetinefsini nihayet onarabilecek olmaktan başka bir şey düşündüğü yoktu. İşlediği suçun ağırlığı, elde edeceği muhtemel arınma duygusunun yanında o kadar hafif kalıyordu ki, şu sözleri haykırıyordu: “İşte namusumla oynayanın kellesi…”
Olay Isparta’nın Yalvaç İlçesi’ne bağlı bir köyde gerçekleşir. İki çocuk annesi 26 yaşındaki N.Y., kayınpederinin kız kardeşiyle evli Nurettin Gider tarafından ilişkiye zorlanmaktadır. N.Y.’nin kocasının çalışmak için başka bir ilde olmasından cesaret alan adam, köydeki dedikoduların artmasına aldırmadan tacizini sürdürmektedir. Neden aldırsındır? Tahmin edersiniz ki, ne olursa olsun, adı kötüye çıkacak olanın kendisi değil N.Y. olduğuna duyduğu güvenle sarhoştur.
Koz ondadır: Çünkü kadın tecavüze uğrasa bile, en nihayetinde “mahalle baskısı” korkusuyla haline razı olmak zorunda kalacaktır. Belli ki adam, kendisini şikâyet edeceğini söyleyen kadına bir de uygunsuz fotoğraf şantajı yapmasına yetecek kadar güvenmektedir bu koza. Hesaba katmadığı bir şey vardır: N.Y. sonuçta bir “insan”dır ve insan faktörünün olduğu her yerde hesaba kitaba gelmeyen olasılıklar mevcuttur.
Bu hikâyede hem taciz hem mahalle baskısıyla iğfal edilen bir kadının trajik hayatı var. Bu hikâyede kadınları toplumsal hiyerarşinin en alt tabakasına iten anlayışın çıldırttığı bir insan var. Bu hikâyede “Avantaj bende” diye düşünen ve hedonistliğini akrabalık bağlarını hiçe sayarak tatmine yönelen esfel-i safilin için alınacak ibretler var. “Tecavüz mağduru kadın da kürtaj yaptırmasın, doğursun biz bakarız” diyen devlet yetkililerine nazire yaparcasına; uğradığı muamelenin ve işlediği suçun şokuyla çıldırmış, şimdi beş aylık gebeliğini sonlandırmak için yetkililere yalvaran bir mağdur var.
“Uygunsuz fotoğraf şantajı”nin baş döndürücü yaygınlaşmasına, işadamlarının, siyasetçilerin korkulu rüyası olmaktan çıkıp sıradan insanların, köylerin yaşamına bile dahil olmasına tanıklık eden korkutucu veriler var.
Devlete sesleniyorum: Lütfen N.Y.’nin durumuyla ilgilenin, tedavisi, rehabilitasyonu ve cezaevinde geçireceği süreç boyunca çocuklarının başında olun. Devlet cinayet işleyen kadına sahip çıktı denilmesinden korkmayın.
Türk dizilerini kotaran ve aralarında kadınların da olduğu senaryo ekiplerine sesleniyorum: Tecavüze katlanmak “zorunda” kalan, tecavüzcüsüyle evlenmek “zorunda” kalan, şantajla ve tehditle karşılaştığında mahalle baskısı korkusuyla talepleri yerine getirmek “zorunda” kalan, tecavüz kaçınılmaz olduğunda bundan zevk almaya bakan kadın karakterler yazmaya bir son verin.
Çünkü bilerek ya da bilmeyerek erkeklere, kadınların kurban rolünü sahiplenebilecekleri ve buna karşı koymak adına çok fazla şansa sahip olmadıkları fikrini işleyip duruyorsunuz. Her türlü arsızlıktan sonra sırtlarını yaslayabilecekleri pofidik yastıklar üretiyorsunuz tacizcilere. Yasalar çıkıyor, kadınları koruma altına alan düzenlemeler yapılıyor, ama bu gelişmeler, popüler kültür tecavüzcü erkeğin sırtını sıvazlayan ruh halini desteklediği müddetçe kalıcı olmayacak.
Arsız bünyelerin arsızlıklarını sürgit devam ettiremeyeceklerini, sert kayaya çarpıp hafazanallah kellelerinden bile olabileceklerini yasalar öğretmez, hikâyeler öğretir. “‘Önemli olan yasaların değişmesi değil, kültürün değişmesi” klişesindeki doğruluk payı, budur. İnsanlara hikâye anlatan, televizyon gibi gücü tartışılmaz bir aygıta, TV dizisi gibi bir sihrin formülüne sahip olanlar sizsiniz.
Ama ya rolünüzün farkında değilsiniz ya da umurunuzda değil.
(HT)